Brief Huong Ho

Beste vrienden,
Ik schrijf deze brief aan jullie terwijl ik in Ha Giang, een afgelegen provincie van Vietnam ben. Ha Giang is gekenmerkt door de stenen bergen, waar bijna niks kan groeien. Het leven is erg hard voor etnische bevolkingen die in deze bergen leven en overleven. Ze leven letterlijk op de stenen. Waar een beetje aarde zichtbaar is, planten ze mais, als hun enige voedselbron.

Wat ik steeds voor mijn ogen zie, is de schoonheid van de bergen en de schoonheid van deze etnische mensen. Ze zijn zo puur en krachtig in hun aanwezigheid. Ze zijn de manifestatie van de bergen waar de sneeuw vallen in de winter, en water erg schaars is in de zomer. Kinderen hebben nauwelijks genoeg kleding. De baby’s zijn helemaal bloot, spelen in het koud weer, zonder te beseffen dat ze het koud hebben. We moeten niet denken dat ze aan de koud gewend zijn. Ze hebben gewoon geen andere keuze.

Ik ontmoette etnische kinderen die naar school gingen om te leren lezen en schrijven om niet analfabeet te zijn zoals hun ouders. Ze bleven op een kostschool, waar meer dan twintig kinderen een kamer moeten delen die slechts ander half keer groter is dan een gewone slaapkamer in Nederland. Ik praatte met een jongen van 13 jaar die een uiterlijk verschijning heeft van een zeven jarig kind. Toiletten en ander hygiënische voorzieningen geven ons een grote schok als we ze met onze eigen ogen zien.

Ze missen hun ouders maar kunnen niet naar huis gaan. Hun thuis liggen te ver en hun ouders moeten vaak hard werken om te kunnen overleven. De kostschool is dus hun thuis waar ze minder dan een slaapplek hebben en dagelijks voedsel ontvangen die voor een kind te weinig is. Ieder leerkracht zorgt voor een klas met meer dan 45 leerlingen. Deze leerkrachten zijn tevens hun ouders en snappen erg goed de moeilijkheden die hun leerlingen hebben. Ze zijn erg machteloos maar geven het niet op. Ze houden van hun leerlingen en ze hebben ook heel veel liefde en steun nodig.

Midden in de ellende die ik zie, ben ik toch geconfronteerd door de prachtige natuur. Ik ben zo ontroerd om te zien hoe mooi deze plek is. Ik verdwaal in een aards paradijs dat ons aandacht nodig heeft, vooral voor de mensen die midden deze paradijs leven. In hun ogen zie ik de vrijheid van de bergen en van de rivieren. Ik ontdek dat het hun niet meer lukt om zonder ons hulp te overleven. Willen we deze paradijs intact houden? Willen we deze kinderen een mooie toekomst geven? Mijn antwoord is: “Ja, heel graag.” Maar ik kan het niet alleen.

Ik ben een beetje uitgeput van de reis, maar als ik aan mijn vrienden denken, dan ben ik weer sterk. Ik heb een plek ontdekt, die misschien de laatste wildernis van onze planeet is. Deze etnische bevolkingen zijn heel erg arm. Maar ze zijn erg rijk in wijsheid. Ze hebben de natuur nooit geëxploiteerd om aan geld te komen en voor voedsel in te ruilen. Ze beschermen ons. Laten we hen en hun kinderen ook beschermen.

Door jarenlange ervaring in kinderprogramma's vind ik het meest pijnlijke probleem de veiligheid voor en het analfabetisme van kinderen die op een arme plek geboren zijn. Miljoenen kinderen verliezen het recht om naar school te gaan, terwijl tijdens het opgroeien de meest essentiële voorwaarde om te integreren in de samenleving en in het leven een goede educatieve basis is. Alle kinderen zijn gelijkwaardig. Ik heb dit programma gemaakt om de rechten en belangen van kinderen in de vroege kinderjaren te beschermen. Ik mik op degenen die de minste kans hebben
om naar school te gaan. Laten we het verschil maken.

Met vriendelijke groeten,
Huong Ho


Foto's kun je hier bekijken
Voor donaties kan je gebruik maken van deze link